piątek, 14 czerwca 2013

PIELĘGNOWANIE DZIECKA W WIEKU ŻŁOBKOWYM



PIELĘGNOWANIE DZIECKA W WIEKU ŻŁOBKOWYM
Uwzględniając stale właściwości rozwojowe w poszczególnych okresach życia dziecka, musimy dostosowywać do nich nasze postępowanie pielęgna­cyjne i higieniczne. Wiele podstawowych zasad okresu niemowlęcego obowią­zuje nadal, chociaż w nieco zmienionej formie, również w okresie żłobkowym. Pokój dziecka powinien być jasny, utrzymany w idealnej czystości, często przewietrzany i nie zagracony. Chodzi teraz o to, aby obok dbałości o ochronę przed zakażeniami, stworzyć dziecku maksymalnie bezpieczne warunki. W zasięgu poruszającego się samodzielnie dziecka nie mogą się znajdować żadne przedmioty, które maluch mógłby ściągnąć na siebie i w ten sposób zrobić sobie krzywdę. Nie mogą to być również naczynia z wrzątkiem. Kaloryfer lub drzwiczki od pieca powinny być tak zabezpieczone, aby dziecko nie mogło się nimi sparzyć. Dla bezpieczeństwa nie wolno dawać dziecku do zabawy opakowań z lekarstwami, a nawet opakowań po lekarstwach. Zabawki dziecka, odpowiednio dobrane do wieku, muszą być również bezpieczne, to znaczy nie powinny składać się z małych detali, które dziecko mogłoby połknąć albo wsadzić do nosa czy ucha. Jeżeli nie możemy dziecku zapewnić samodzielnego pokoju, to powinno mu się wydzielić chociaż mały „kącik", w którym będzie stałcr jego łóżeczko, regał lub szafka na zabawki i przedmioty codziennego użytku. Mimo że odporność dziecka na zakażenia jest w tym wieku znacznie większa niż u niemowląt, to jednak zrobimy dobrze, jeżeli będziemy je nadal chronić przed zbyt dużymi skupiskami dzieci i osób dorosłych. Uwzględniając właściwości rozwoju psychomotorycznego dziecka, powin­ni i tak organizować jego program dnia, aby się nie męczyło, a równocześnie n io zaspokoić swoje zainteresowania. Jeżeli dziecko chodzi do żłobka, to personel tego zakładu musi zrobić wszystko, aby i w tym zakresie zastąpić dziecku matkę. Pisałem już, że w żłobku każde dziecko ma założoną kartę rozwoju psychomotorycznego, w której notuje się wszystkie jego postępy w tym zakresie, a także wykorzystu­je się te dane przy opracowywaniu programu dnia. > Kąpiel dziecka do drugiego roku życia powinna się odbywać codziennie. Wodę o temperaturze 37°C, której używaliśmy do kąpieli noworodka i małego niemowlaka, możemy teraz nieco ochłodzić, nawet do 33°C. Wydłużyć też należy czas kąpieli do 10 15 minut, a u trzylatków nawet do 20 minut. Najlepszą porą kąpieli jest wieczór. Do kąpieli używamy specjalnych mydeł dla dzieci, a także mydła „Oro". Jeżeli mamy odpowiednie do tego warunki, można dzieci kąpać również pod prysznicem. Ubranie. Dwuletnie dziecko może być już ubierane do spania w piżamkę flanelową lub cieńszą, w zależności od temperatury otoczenia. Piżamka powinna być wystarczająco luźna, tak aby nie krępowała ruchów dziecka. W ciągu dnia ubieramy dziecko stosownie do temperatury otoczenia, zawsze jednak pamiętając, że przegrzanie jest bardziej szkodliwe od oziębienia. Nadal nie powinno się stosować ubiorów z włókien sztucznych i odzieży z czystej wełny, która może drażnić skórę. Generalną zasadą w tym wieku jest takie ubieranie, aby ubranie nie krępowało jego ruchów i gwarantowało całkowitą swobodę poruszania się i zabawy. Ubieranie małego dziecka do zabawy na świeżym powietrzu musi być odpowiednie do istniejących warunków atmosferycznych. W okresie deszczowym i zimy można dziecku zakładać na nóżki botki z gumy, najlepiej jednak na grubą skarpetkę lub kapcie. W czasie spacerów nie wolno dziecku przewiązywać szalikiem ust i nosa. Jest to stary i niczym nie uzasadniony nawyk, pokutujący jeszcze w niektórych rodzinach. Dziecko, które systematycznie wychodzi na świeże powietrze, może przebywać na dworze praktycznie o każdej porze roku i przy każdej pogodzie. Zbyt rzadkie przebywanie dziecka na świeżym powietrzu powoduje zmniejszenie odpor­ności, brak apetytu i zaburzenia snu. Do końca 2 roku życia powinno dziecko 2 razy dziennie, poza nocą, odpoczywać w łóżeczku. Dzieci starsze, do czwartego roku, już tylko raz dziennie, w połowie dnia, około 12 godzin. Po czwartym roku życia nie wolno dziecka zmuszać do pójścia do łóżeczka w ciągu dnia, jeśli nie ma ono na to ochoty. Po "drugim roku życia należy już zaczynać naukę mycia zębów. Używamy do tego bardzo miękkiej szczoteczki oraz pasty do zębów dla dzieci o słodkim smaku, a najlepiej pasty z domieszką fluoru, który zapobiega próchnicy zębów. Należy pamiętać, że dziecko powinno mieć własne ręczniki, myjki, kubeczki do mycia zębów i grzebyczek do włosów. Systematycznie uczymy dziecko korzystać ze wszystkich jego przyborów toaletowych. Pisałem już, że 10miesieczne niemowlę można próbować wysadzać na nocniczek. Musimy zadbać o to, ażeby nocnik zawsze był czysty, wygodny i niezimny. Obecnie przemysł nasz produkuje coraz lepszy sprzęt higieniczny dla dzieci, o dużych walorach estetycznych. Od maleństwa należyprzyzwyczajać dziecko do mycia rąk po każdym wstaniu z nocnika lub wyjściu z ubikacji, a przede wszystkim przed każdym posiłkiem w ciągu dnia. Umiejętność poprawnego mycia poszczególnych okolic ciała jest jeszcze w tym wieku sztuką i sztuki tej musimy dziecko nauczyć. Małemu dziecku do lat 4 nie powinno się pozwalać na Oglądanie telewizji. Nie należy też nigdy straszyć dziecka lekarzem lub zastrzykiem, ani opowia­dać mu „strasznych" bajek itp. Nerwowa atmosfera panująca w domu wpływa bardzo niekorzystnie na system nerwowy dziecka.; Dlatego trzeba unikać wszelkiego rodzaju nieporozumieli i sporów rodzinnych w obecności dziecka. Ruchliwy w tym wieku malec nie może nigdy pozostawać bez nadzoru osób dorosłych. Wszystkie środki chemiczne stosowane w gospodar­stwie domowym, jak również lekarstwa, powinny być dla dziecka niedos­tępne. Jeżeli dziecko nie korzysta z opieki żłobkowej, pozostaje w nadzorze dochodzącej, starszej osoby lub dziadków osoby te powinny być przebadane przez lekarza i prześwietlone promieniami rentgena. Rzecz jasna, propozycję tego rodzaju trzeba zrobić w sposób bardzo delikatny i kulturalny

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz