Dziecko – w podstawowym znaczeniu młody człowiek, który nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości.
W innym znaczeniu dziecko to także syn lub córka, niezależnie od jego aktualnego wieku i stopnia dojrzałośc
W świetle polskiego prawa za dziecko uznaje się każdą istotę ludzką od poczęcia (Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka) aż do osiągnięcia pełnoletności tj. do18 lat
Dziecko w polskim prawie nie posiada pełni praw obywatelskich i musi zawsze posiadać jakiegoś prawnego opiekuna, który z jednej strony odpowiada za niego prawnie (por. władza rodzicielska), a z drugiej ma obowiązek zapewniać mu materialną i psychiczną opiekę.
Prawo i obowiązek do sprawowania tej opieki (zwanej prawami rodzicielskimi) przysługuje w pierwszej kolejności biologicznym rodzicom dziecka. Gdy z jakichś względów rodzice nie mogą lub nie chcą sprawować tej opieki, sąd rodzinny ma prawo przydzielić ją komuś innemu (adopcja). Jeśli dziecko, które nie ma rodziców lub którego rodzice zrzekli się praw rodzicielskich, nie zostanie adoptowane, jego opiekunem prawnym staje się państwo.
Prawidłowością
rozwoju dziecka i fazami tego rozwoju zajmuje się psychologia
rozwojowa. Na ogół
przyjmuje się istnienie następujących faz rozwoju człowieka:
- okres prenatalny (do porodu);
- okres wcześniaczy (w przypadku przedwczesnego porodu);
- okres noworodkowy (0-1 miesiąc);
- niemowlęctwo (1-12 miesięcy);
- dzieciństwo (1-6 lat);
- okres szkolny (6-12 lat);
- młodzież nastoletnia (12-18 lat);
- młodzież dorosła (18-25 lat);
- dorosłość (25-60 lat);
- starzenie się (60 i więcej lat).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz